Summer time's blues

Oil on canvas, 25 x 30

Το περασμένο καλοκαίρι, στη θάλασσα, υπήρχε μια παρέα παιδιών, με μια μεγάλη μπάλα, που αλώνιζε την παραλία και με τις φωνές τους και τα παιχνίδια τους δεν άφηναν τον κόσμο σε ησυχία. Αρχηγός τους ηταν ο δεκαπεντάχρονος περίπου Αντώνης, που οι γιαγιάδες τον έλεγαν ο "φασαριατζής" κι εμείς Τρελαντώνη, από το παιδικό βιβλίο της Π Δέλτα. Μια μέρα για κάποιο λόγο τα άλλα παιδά δεν ήρθαν κι έμεινε ο Αντώνης μόνος του με την μπάλα στην ακρογιαλιά. Καθόταν ανόρεχτος και κατσούφης στην άκρη του κύματος για πρώτη φορά αμίλητος και αδρανής. Όταν το νερό έπαιρνε την μπάλα λίγο πιο μέσα, εκείνος με μια μικρή κίνηση του ποδιού, την επανέφερε μέχρι να έρθει το επόμενο κύμα να την ξαναπάρει. Η θλίψη και η μελαγχολία του ήταν τόση που τον λυπήθηκα κι ας ήταν η παραλία για πρώτη φορά ήρεμη. Μου ήρθε στο μυαλό ένα παλιό Αμερικάνικο τραγούδι, ......but there is no cure for the summertimes blues.....Προ ημερών που ξανάκουσα το τραγούδι θυμήθηκα τόσο εντονα τον πιτσιρίκο που αποφάσισα να κρατήσω ζωντανή για πάντα αυτή την παιδική μοναξιά και απογοήτευση, μεταφέροντάς την στον καμβά.